سلامی به گرمی آفتاب و به لطافت نسیم بهاری.
حال شما؟ خوبین؟ خوشین؟ سلامتین؟ چه خبر؟ خوش میگذره؟
از اینکه دیر به دیر آپ میکنم واقعا شرمنده ام. چون من
دانشگاه میرم خیلی مشغول هستم. واسه ی همین کمتر
پشت اینترنت می شینم.
خوب...... من چند روز پیش از یه جایی مطلبی پیدا کردم که
دوست داشتم واسه ی شما هم بنویسم. مطلب از این قرار است:
تصور کنید بانکی دارید که در آن هر روز صبح 86400 تومان به
حساب شما واریز می شود و تا آخر شب فرصت دارید تا همه ی
پولها را خرج کنید چون آخر وقت حساب خود به خود خالی
می شود. در این صورت شما چه خواهید کرد؟ البته که سعی
می کنید تا آخرین ریال را خرج کنید. هر کدام از ما یک چنین
بانکی داریم: بانک زمان! هر روز صبح در بانک زمان شما 86400
ثانیه اعتبار ریخته می شود و آخر شب این اعتبار به پایان می-
رسد. هیچ برگشتی نیست و هیچ مقداری از این زمان به فردا
اضافه نمی شود!
ارزش یکسال را دانش آموزی که مردود شده می داند.
ارزش یک ماه را مادری که فرزند نارس به دنیا آورده می داند.
ارزش یک هفته را سردبیر یک هفته نامه می داند.
ارزش یک ساعت را عاشقی که انتظار معشوق را می کشد
ارزش یک دقیقه را شخصی که از قطار به جا مانده
و ارزش یک ثانیه را آن که از تصادفی مرگبار جان به در برده می داند.
پس دوستان عزیز گلتر از گلم ما می دونیم که هر لحظه گنج
بزرگیه. گنجتون رو مفت از دست ندین. قدرش رو واقعا بدونید.
به قول معلم فیزیک سال سوم مون: همیشه ساعت ها تون رو
5 دقیقه به جلو بکشید چون همه ی ما می دونیم که زمان
واسه ی هیچ کس منتطر نمی مونه. و حواسمون باشه که
ثانیه ها یکی پس از دیگری میگذرند.
